Μαβίλης, Λορέντζος

(Ιθάκη 1860 – Δρίσκος Ηπείρου 1912). Ποιητής. Αριστοκρατικής καταγωγής (ο παππούς του ήταν Ισπανός ευπατρίδης) από γονείς Κερκυραίους (συμπτωματικά γεννήθηκε στην Ιθάκη, λόγω των μετακινήσεων του δικαστή πατέρα του), έζησε έντεκα χρόνια (1879-90) στη Γερμανία σπουδάζοντας άτακτα φιλολογία και ζώντας την ανέμελη φοιτητική ζωή. Τύπος ενθουσιώδους πατριώτη, μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα έσπευσε να καταταγεί στρατιώτης και το 1896 μετέβη στην Κρήτη για να λάβει μέρος στην επανάσταση. Ο πόλεμος του 1897 τον έφερε στην Ήπειρο, όπου οργάνωσε δικό του εθελοντικό σώμα. Το 1911, μέλος της αναθεωρητικής Συνέλευσης, υπερασπίστηκε με πάθος τη δημοτική στο ελληνικό κοινοβούλιο (δική του είναι η περίφημη φράση: «δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, αλλά χυδαίοι άνθρωποι»). Στον πόλεμο του 1912, σε ηλικία 52 ετών, πολέμησε στην Ήπειρο επικεφαλής σώματος Γαριβαλδινών, με αλόγιστη τόλμη και σκοτώθηκε. Μορφωμένος και πολύγλωσσος, πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1885 με μεταφράσεις στο περιοδικό Έσπερος της Λειψίας (την ίδια εποχή και στο ίδιο περιοδικό εμφανίστηκε, επίσης με μεταφράσεις, ο Καβάφης), αλλά στράφηκε σταδιακά στην προσωπική δημιουργία με το σονέτο. Τα ποιήματά του τα παρουσίασε με μεγάλη φειδώ στα περιοδικά της εποχής· συλλογή δεν τύπωσε ο ίδιος: την πρώτη έκδοση των Απάντων του δημοσίευσαν το 1915 ο φίλος του Κωνσταντίνος Θεοτόκης και η Ειρήνη Δενδρινού. Μυημένος στα μυστικά της μουσικής (έπαιζε καλό πιάνο), μετέβαλλε τα ποιήματά του σε μουσικά κομμάτια, εφαρμόζοντας αυστηρότατη ομοιοκαταληξία, εσωτερικές ομοηχίες («σ’ αντικρίζει» «σε αγγίζει», «γέρικη – γέρνεις»), με υπολογισμένη χρήση της συνίζησης, με παρηχήσεις των συμφώνων. Η αυστηρή τεχνική επεξεργασία των σονέτων του αφήνει κάποτε την εντύπωση μιας σκληράδας και αλυγισιάς. Ένα αληθινό πάθος, που υπάρχει όμως πίσω από όλα αυτά, μεταβάλλει τελικά τα ποιήματά του σε μαρτυρίες μιας γνήσιας ανθρώπινης αγωνίας, ενώ τα διαπερνά κάποιος καημός, που δεν δηλώνεται, υποδηλώνεται όμως ως ενδημική μελαγχολία. Το όνομά του φέρει σήμερα πλατεία της Αθήνας. Ο Λορέντζος Μαβίλης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και τελευταίους εκπροσώπους της Επτανησιακής σχολής (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).